Na de massage vroeg hij of ik wat opgemerkt had. Op mijn "nee" vertelde hij dat hij teelbalkanker had gehad en dat één van zijn ballen een implantaat was. Dat had ik dus niet gemerkt. Het bleek dat hij daar zo onzeker over was, dat hij geen relatie aan durfde te gaan. In ieder geval was zijn onzekerheid in één klap weg en ik heb hem nooit meer gezien.
Op mijn, standaard, vraag ; "Heb je nog klachten?", antwoordde hij: Ik loop bij de fysiotherapeut voor mijn schouder, maar daar kan jij niets mee. En ik dacht; we zullen zien .... Want als zo'n klacht is ontstaan doordat er iets scheef staat kan ik er inderdaad niets mee. Maar meestal ontstaat zo'n klacht door spanning, stress. En dan zou het zomaar kunnen dat de klacht (grotendeels) weg is na de massage! (Wat in dit geval ook zo was)
Een mooi compliment als iemand tegen je zegt: "Jouw badkamer is het voor portaal naar de hemel" Helaas verpestte ik het compliment door, veel te nuchter, te antwoorden "Laten we daar nog maar even mee wachten" ;-)
Hij schrijft me: "Ik heb me de afgelopen 22 jaar nooit meer zo gelukkig gevoeld als na jouw massage" (Zijn vrouw is 22 jaar geleden overleden). Een mooi compliment maar ook heel triest. Dat een beetje aandacht, aanraken en liefde zoveel verschil kan maken. Ik heb veel weduwnaars onder mijn cliënten, ook een hele dankbare groep. Tantra massage zou vergoed moeten worden door de verzekering ;-)
Ik krijg een mail, "of ik 65 niet te oud vind om te masseren". Ik antwoordde als grapje "vind jij 46 te jong?" Want leeftijd, ouder dan 25, maakt mij helemaal niets uit. Mijn oudste cliënt loopt tegen de 100. Ieder lijf is mooi en heeft een verhaal te vertellen.
Er staat een bloed mooie man voor me. Normaal vind ik mooie mannen niet aantrekkelijk maar deze is het wel ;-) Type Calvin Klein. Als ik vraag wat hij wil bereiken (mijn standaard vraag) antwoordt hij "Aandacht, dat krijg ik thuis niet". Tijdens de massage gebeurde er iets wat me nog nooit is overkomen; ik kom niet door zijn muurtje, ik kan hem niet bereiken. Als we na afloop napraten heb ik de behoefte hem een schop onder zijn kont te geven. "Wees blij dat je leeft. We hebben elke dag opnieuw de keus om er iets van te maken". Maar lieve cliënt, ik hoop niet dat ik te streng was. Kom je nog een keertje terug en mag ik opnieuw proberen om een gaatje in die muur te maken? (Aanvulling: En hij is terug gekomen en hij liet me wat meer toe :-))
Een nieuwe. Altijd spannend omdat ik nog niet weet of diegene tevreden is met de manier waarop ik masseer. Ook leuk om op ontdekkingstocht te gaan. Gelukkig waren we een match en was hij erg tevreden. Toch kon ik het weer niet laten de therapeut uit te hangen. Ik zei hem dat ik veel boosheid voelde en hij schrok. Het klopte maar in therapie had het 3 weken geduurd voor ze daar achter kwamen. Hoe kon het dat ik dat al in 1,5 uur voelde zonder dat hij wat gezegd had? Tja ....
Ik weet niet of hij nog terug komt. Misschien had ik gewoon mijn mond moeten houden ;-)
Trillend lag hij in mijn armen. Het was enorm lang geleden dat hij zo liefdevol was aangeraakt. En ik had hem van te voren gewaarschuwd : "Weet je het zeker? Het gaat impact hebben!". Achteraf kwamen de tranen en ik hoop een stukje opluchting en los kunnen laten. De tijd zal het leren. In ieder geval ging hij heel tevreden weg.
"Je mag je omkleden in de badkamer", zei ik. Toen hij zei dat hij voor therapie kwam moest ik even omschakelen. Maar wat vind ik juist die afwisseling enorm leuk. Masseren is op een andere manier intensief dan therapie geven. Beiden geeft (meestal) enorme voldoening. Ik hoop ook voor deze cliënt want (helaas?) ik ben confronterend en direct maar vaak is dat juist wat je nodig hebt. Wat ik heb moeten leren is om niet ongevraagd de therapeut uit te hangen als iemand voor een massage komt. En nog trap ik wel eens in die valkuil. Vorige week nog zei een cliënt toen ik door begon te vragen "Het is goed zo". Een aardige manier om te zeggen "laat me met rust". Eventjes voelde ik (mijn ego) me gekwetst en een seconde erna dacht ik "Hij heeft gelijk, het is goed zo".
Net weduwnaar en vol verdriet. Hij haalt herinneringen op en laat foto's zien. Tijdens de massage komen de tranen en die mogen er zijn. Hij wordt liefdevol opgevangen. Een dag later krijg ik een berichtje "Ik kan er weer even tegen aan en vind het leven weer de moeite waard om verder te gaan en volop te genieten!". Wat ben ik blij dat ik dit gevoel kan geven!
Hij is 15 minuten te vroeg en terwijl ik mijn handen op zijn rug leg en contact maak besef ik "Hij heeft mijn spelregels niet gelezen". En dat blijkt, tijdens de massage is hij meer gefocust op mij (mijn lijf) dan op het gevoel dat mijn handen hem geven. Zo zonde. Het wordt voor mij een dans in het ontwijken van zijn grijperige handen en de liefdevolle aanraking is ver te zoeken. Na afloop zegt hij dat hij zeker terug komt. Ik vraag het me af ...
Huilend belde ze me op. Haar vriend was bij me geweest en nu lag ze in scheiding *schrik!* en vond die vriend dat ze naar mij moest. Ik had hem immers zo goed geholpen. Ondertussen begrijp ik dat ik haar man niet ken en dus niet debet ben aan die scheiding. Ik herinner me haar vriend. Er was hem een aantal jaar geleden iets onrechtvaardigs overkomen, hij was ten onrecht beschuldigd. Tijdens de massage kwam alles eruit, de boosheid en vooral het verdriet. Na afloop was hij 10 kilo lichter en me ontzettend dankbaar. Bij haar ligt het anders, zij zit vol emotie en ik zou met een massage hooguit ontspanning bereiken. Het wordt een coaching gesprek maar ik voel haar teleurstelling omdat ik bij haar niet zo'n groot verschil weet te maken.
Het is me overigens wél overkomen dat ik zorgde voor een scheiding. En hier was ik niet rouwig om. Een raar huwelijk; Seks gebeurde heel af en toe onder de douche en intimiteit/liefde was ver te zoeken. Doordat hij tijdens mijn massage met liefde en aandacht werd aangeraakt kwam hij erachter hoe erg hij dit miste. En door het uitspreken van de situatie thuis werd het hem duidelijk hoe vreemde situatie het was geworden. Een half jaar later kreeg ik een mailtje van hem; Zijn leven was enorm veranderd, hij had stappen genomen en hij voelde zich weer jong. Alle opties lagen weer voor hem open.
Over opties gesproken ... Oud is hij, en ziek. Zo ziek dat hij niet lang meer te leven heeft. Hij komt regelmatig voor wat liefde en aandacht. Die krijgt hij thuis namelijk niet. Sterker, die heeft hij eigenlijk nooit gekregen maar nu hij ziek is en het zo nodig heeft, valt het ontbreken op. Als hij het over kon doen had hij echt een ander getrouwd.
Dat geldt niet voor iedereen. Genoeg cliënten die thuis aandacht/intimiteit/seks te kort komen en het toch accepteren. Vanwege de kinderen, de hypotheek, teveel moeite.... Ik hoop alleen maar dat ze daar nooit spijt van krijgen.
Wordt vervolgd.....
Herken je jezelf in mijn tekst? Elke overeenkomst met werkelijk bestaande personen berust slechts op toeval ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten